همانطور که بارها در متون من ذکر شده است، هر فرد دارای فرکانس ارتعاشی فردی است؛ به طور دقیق، حتی حالت هوشیاری یک فرد، که واقعیت آنها از آن ناشی می شود، فرکانس ارتعاش خاص خود را دارد. در اینجا ما همچنین دوست داریم از یک حالت پرانرژی صحبت کنیم که به نوبه خود می تواند فرکانس خود را افزایش یا کاهش دهد. افکار منفی فرکانس ما را کاهش می دهد، نتیجه فشرده شدن بدن پرانرژی خودمان است که نشان دهنده باری است که به نوبه خود به بدن فیزیکی ما منتقل می شود. افکار مثبت فرکانس خود ما را افزایش می دهند و در نتیجه الف کاهش تراکم بدن پرانرژی خود، به جریان ظریف ما اجازه می دهد تا بهتر جریان یابد. ما احساس سبکی می کنیم و در نتیجه ساختار فیزیکی + ذهنی خود را تقویت می کنیم.
بزرگترین قاتل فرکانس زمان ما
در این زمینه، چیزهای زیادی وجود دارد که فرکانس ارتعاش ما را به شدت کاهش می دهد. با این حال، اساس کاهش یا افزایش همیشه افکار خود ماست. افکار نفرت، خشم، حسادت، حسادت، طمع یا حتی ترس فرکانس ارتعاش ما را کاهش می‌دهند. افکار مثبت، یعنی مشروعیت بخشیدن به هماهنگی، عشق، نیکوکاری، همدلی و صلح در روح خود، به نوبه خود فرکانس ارتعاشی ما را افزایش می دهد. در غیر این صورت، البته عوامل دیگری نیز وجود دارد، تأثیرات خارجی مانند الکترواسموگ یا رژیم غذایی غیرطبیعی که می تواند تأثیر شدیدی بر فرکانس ارتعاش ما داشته باشد. یکی از بزرگترین کشنده های فرکانس ارتعاشی زمان ما، اگر نگوییم بزرگترین قاتل فرکانس ارتعاشی، به دلیل عدم عشق به خود است. در این زمینه، حتی عشق به خود برای شکوفایی خود ضروری است (اینجا هم عشق به خود را با خودشیفتگی یا تکبر اشتباه نگیرید). برای ایجاد یک طیف کاملا مثبت از فکر، برای تحقق وضعیتی که در آن به طور دائم در فرکانس ارتعاشی بالا باقی می‌مانیم، بسیار مهم است که خود را دوباره بپذیریم، خود را بپذیریم و دوباره شروع به دوست داشتن خود کنیم. در نهایت، این نیز باعث پذیرش + عشق برای افراد دیگر می شود، چگونه می تواند غیر از این باشد؟ زیرا در پایان روز، ما همیشه حالت درونی خود را به دنیای بیرون منتقل می کنیم/فرضوی می کنیم. مثلا یکی از آشنایان من اغلب در صفحه فیس بوک خود نوشته بود که از همه ما متنفر است. در نهایت او فقط عدم عشق به خود را ابراز می کرد. از زندگی خود، احتمالاً حتی از شرایط خود ناراضی بود، و بنابراین تمایل خود به عشق، یا بهتر است بگوییم عشق به خود را با ما در میان گذاشت. شما دنیا را آنطور که هست نمی بینید، بلکه آن طور که هستید می بینید. افرادی که خود را دوست دارند + می پذیرند سپس از این منظر عاشقانه به زندگی نگاه می کنند (و به دلیل قانون طنین، شرایط دیگری را نیز به زندگی خود می کشانند که از نظر فراوانی ماهیت مشابهی دارند). افرادی که به نوبه خود خود را نمی پذیرند، حتی از خود متنفرند، متعاقباً از منظری منفی و نفرت انگیز به زندگی نگاه می کنند.
دنیای بیرون تنها آینه ای از وضعیت درونی خود فرد است و بالعکس. نحوه درک شما از چیزها در دنیای بیرون، مثلاً اگر فرض کنید همه شما را طرد می کنند و از شما متنفر می شوند، در نهایت فقط در درون شما اتفاق می افتد..!!
شما نارضایتی خود را به دنیای بیرون نشان می دهید، که این عدم تعادل درونی را بارها و بارها مانند یک آینه به شما نشان می دهد. به همین دلیل، عشق به خود، اولاً در مورد سعادت خود و ثانیاً در مورد رشد ذهنی + روحی ما ضروری است. البته عدم عشق به خود هم توجیه دارد. به این ترتیب، بخش های سایه همیشه ارتباط معنوی + الهی گمشده ما را در جلوی چشمان ما منعکس می کند و به همین دلیل به عنوان معلم، به عنوان درس های آموزنده ای عمل می کند که می توانیم از آن خودشناسی مهمی استخراج کنیم. ما به سادگی احساس می کنیم که باید دوباره با چیزی مقابله کنیم تا بتوانیم دوباره خودمان را دوست داشته باشیم.
آنهایی که خود را دوست دارند، همنوعان خود را دوست دارند، آنهایی که از خود متنفرند از همنوعان خود متنفرند. بنابراین رابطه با دیگران به عنوان آینه ای از وضعیت درونی ما عمل می کند..!!
این می تواند به عنوان مثال به تغییرات درونی و بیرونی اشاره داشته باشد که تأثیر مثبتی بر روان خود ما داشته باشد. یا به رها کردن موقعیت‌های قدیمی زندگی در گذشته اشاره دارد، لحظاتی که هنوز از آن رنج زیادی می‌کشیم و نمی‌توانیم از آن عبور کنیم. با این حال، یک چیز مسلم است، مهم نیست که چقدر برای شما بد باشد، هر چقدر هم که از دست دادن عشق به خود قوی باشد، به هر طریقی از افسردگی خود خارج خواهید شد، هرگز در آن شک نکنید. یک بالا معمولاً به دنبال پایین می آید. دقیقاً به همین ترتیب، پتانسیل عشق کامل به خود در روح هر انسانی نهفته است. همه چیز در مورد آزاد کردن دوباره آن پتانسیل است. از این نظر سالم، شاد باشید و یک زندگی هماهنگ داشته باشید.
